یکی مثل تو

گر اجازت دهی طراوت و شادیم را از خنکای سبزه زار آذربایجانیم برای تو به ارمغان خواهم آورد

آری من در پی چنین احساس پاکی هستم که تو داری

دلشکسته‏ای از جور زمانه

از بیوفایی آدمهای که فقط شکل آدمها را دارند

من تو را نمیشناسم

ولی از اینکه گرمای متن نوشته ات را کمی حس کردم به تب و تاب آبی چشمانت افتادم

شاید که بتوانم در وجود زیتونی تو کمی برای نفس کشیدن رامگاهی برای خواهش وحشی خود بیابم

نمیدانم شاید

تا انشاء نثری بهتر بدرود